Elementów miłości romantycznej możemy doszukiwać się również w dramacie Williama Szekspira „Romeo i Julia” napisanym w latach 1594-1595, a więc jeszcze w renesansie. William Szekspir stał się dla romantyków autorytetem w kwestii formy dramatycznej. Pisarz rozbił klasyczną zasadę trzech jedności (miejsca, czasu i akcji), wprowadził wielowątkowe struktury fabularne, swobodnie operował czasem i przestrzenią, zderzał ze sobą opozycyjne kategorie estetyczne (tragizm-komizm, styl wysoki i niski). Lektura jego dzieł mocno wpłynęła na twórczość dramaturgiczną zarówno Mickiewicza jak i Słowackiego. Dramat „Romeo i Julia” opowiada o tragicznym uczuciu, które połączyło głównych bohaterów, pochodzących z dwóch skłóconych rodów. Gdy się poznają, zakochują się w sobie, jednak wiedzą, że nigdy nie będą mogli być razem. Na przeszkodzie ich szczęściu stoi rodowy spór. Biorą potajemnie ślub w celi ojca Laurentego, a następnego dnia Romeo zostaje wplątany w uliczną bójkę i wygnany z Werony. Julia natomiast ma zostać wydana za mąż za hrabiego Parysa. Aby wybrnąć z dramatycznej sytuacji ojciec Laurenty daje Julii środek nasenny, po którego zażyciu sprawia wrażenie martwej. Ślub z Parysem nie dochodzi do skutku, ale do Romea nie dociera w porę wiadomość o podstępie. W grobowcu Julii zażywa truciznę, aby na zawsze pozostać przy boku żony. Julia, przebudziwszy się zadaje sobie śmiertelny cios sztyletem. Śmierć bohaterów kończy spór pomiędzy rodzinami. Ich miłość była przejawem buntu przeciw narzuconym podziałom. Bunt ten doprowadził do klęski, do śmierci kochanków i najsroższej kary dla osieroconych rodziców.
Miłość romantycznych kochanków sprawia iż porzucają oni zdolność racjonalnego postępowania. Ich życiem zaczynają kierować liczne namiętności i niespodziewane emocje. Powoduje ona również wielkie wahania stanu psychicznego, do tego stopnia, że może prowadzić do zaburzeń zdrowego rozsądku i podejmowania nieprzemyślanych i pochopnych decyzji. Miłość romantyczna jest uczuciem silnym, namiętnym, które włada całą duszą i umysłem. Oznacza ono pełnię człowieczeństwa, najwyższe natężenie ludzkiego ducha, ale równocześnie stanowi sile destrukcyjną, niszcząca psychikę zakochanego i sprowadzająca na niego nieszczęście. Romantyczny kochanek jest skłonny do refleksji nad sobą i światem, usiłuje oderwać się od rzeczywistości poprzez kontemplację natury, odpoczynek, sztukę oraz rozmyślania. Jego uczucie rozwija się przede wszystkim w wyobraźni, wystarczy tylko jedno spotkanie z ukochana kobietą by osiągnął pełnię szczęścia. Z miłosnej udręki kochanków wyzwala dopiero śmierć. Pojęcie miłości romantycznej różni się zatem od określenia używanego współcześnie.